Vrolijk en Vindingrijk Vietnam

Na de grens over te zijn gestoken van China naar Vietnam (wat trouwens erg lang duurde) kwamen we aan in Hanoi. Het is weer even wennen, een ander land, een nieuwe taal, nieuwe gewoontes en tradities. Hanoi is een drukke stad waar veel gebeurt. Twee reisgenoten die we eerder in Nepal hebben ontmoet raadde ons een hostel aan: Hanoi Rocks Hostel. Zij zaten daar een paar dagen en we besloten ook die kant op te gaan. Voor het eerst slapen we op een slaapzaal, deze beschikte over 6 tweepersoonsbedden. Best gek om je kamer te delen, maar we wende er snel aan. Het hostel was een echt party hostel. Elke avond was er wel een feestje. Het was dan ook leuk voor een paar nachten, maar goed om daarna weer verder te gaan. In Hanoi hebben we voornamelijk tijd besteed aan het vinden van een motor. Meteen de eerste dag motoren bekijken was het raak. Het ging snel en onverwachts, maar het was een goede aankoop voor maar 200 USD. We waren net onderweg naar de dichtstbijzijnde ‘garage’ (lees: een klein, vies, met afval bezaaid en naar olie ruikend pandje inclusief creatief mannetje met gitzwarte oliehanden die je motor fikst voor een paar eurocenten) om wat vragen te stellen over de kosten als we wat aan een motor willen veranderen/verbeteren. En dan zien we hem staan, de motor die Marten op het oog heeft. De Engelse jongen die erbij staat vraagt meteen of we op zoek zijn naar een motor. ‘Ja’, antwoord Marten met glimlach op zijn gezicht. Die glimlach werd groter toen we de prijs hoorden en ging niet meer weg na het testrondje. Inmiddels (ik schrijf dit twee en een halve maand later) krijgt de glimlach een bitter randje, aangezien we de motor moeten verkopen. Maar hij komt er wel overheen hoor!

Helaas blijkt het lastiger dan we dachten om Hanoi uit te komen met z’n tweeën op de motor… Tot twee keer toe gaat er wat fout, dan besluiten we maar om voor mij ook een motor of scooter te kopen (het werd een scooter). Drie keer is scheepsrecht: we komen de stad uit!

Flink wat kilometers gassen we door dit prachtige land. Zo mooi en gevarieerd, we genieten enorm. Marten heeft natuurlijk gewoon zijn motorrijbewijs, maar voor mij was het nog even wennen. Zelfs nog nooit eerder op een scooter gereden. In het begin reden we lekker langzaam en stopten we geregeld. Later namen we de snelheid van de Vietnamezen aan en de daarbij behorende verkeersregels. Misschien is verkeers-’regels’ niet het goede woord, meer iets van verkeers-‘goed-om-te-weten-regels’. Hier een paar voorbeelden:

1.       Rood betekend niet rood. Het betekend: wie zuinig is op zijn leven wacht op groen. Wie haast heeft of graag ‘on-the-edge’ leeft rijd gewoon door. En wie rechtsaf moet mag ten aller tijden gewoon gaan. Het betekend dus trouwens ook dat groen niet altijd veilig is. Er kan gewoon een kamikazescooter of auto voor je het pad kruizen.

2.       Als de Vietnamees de weg opgaat vanaf zijn oprit, een winkel, een zijstraat, dan gaat de Vietnamees gewoon. Het lijkt een beetje alsof ze denken: ‘ogen dicht en op hoop van zege kom ik intact de weg op’. Dit doen ze trouwens vaak met behoorlijke snelheid. Heel vervelend als je rustig op de motorbaan (a.k.a. de vluchtstrook) rijdt, zo ver mogelijk van de bussen en vrachtauto’s, en dat er dan ineens iemand de weg op wilt. Precies op het moment als jij daar net rijdt….

3.       De grootste voertuigen hebben ALTIJD voorrang. Altijd. Echt altijd. Ook als ze een andere auto inhalen en op jouw weghelft rijden en de enige mogelijkheid voor jou om uit te wijken de greppel is. ALTIJD.

4.       Hoe harder je toeter, hoe meer voorrang op de andere motoren. Je hebt een probleem als je toeter het niet goed doet. Je voelt je gewoon minder veilig, minder opvallend. Alsof ze straks allemaal over je heen gaan rijden. De toeter van Marten zijn motor moest echt vervangen worden. Er zit er nu een op waar je U tegen zegt. Wat een herrie komt daar vanaf. Maar het is maar goed ook, het heeft ervoor gezorgd dat jan en alleman ons hoorde aankomen.

5.       Als je overdag je licht aan hebt, heb je kans om een boete te krijgen. Gelukkig wisten wij dit.

6.       Grootlicht is standaard als je in het donker rijd. Men verblind elkaar met die lichten, in de hoop dat je licht feller is dan de ander en je de gaten in de weg nog wel kan zien.

7.       Snelwegen bestaan hier niet zoals wij ze kennen in Nederland. Het is een weg waar voertuigen niet harder dan 80 mogen rijden en motoren en scooters niet harder dan 60. En die weg loopt overigens door allerlei stadjes heen, inclusief stoplichten en gevaarlijke kruispunten.

Kortom, niet echt de plek waar je rustig en veilig kan rondcruisen. Raden wij het aan? Ja, zeker weten. Maar het is niet voor een ieder weggelegd. De vrijheid die je hebt met een motor is groot, heel groot. We kunnen gaan en staan waar we willen (met in achtneming van bovenstaande verkeers-‘regels’).

Na twee weken rondrijden merken we dat we echt meer tijd nodig hebben voor dit uitgestrekte land. We besluiten wat mooie plekjes in het noorden van Vietnam over te slaan en snel ons visum te verlengen in Hoi An. Een stadje aan de kust ergens in het midden van Vietnam. Een prachtige plek zo blijkt, we blijven hier maar liefst 9 nachten. Door de website http://www.vietnamcoracle.com komen we achter de prachtigste routes. Zo rijden we langs de kust door uitgestrekt duinlandschap, nemen we meerdere bergpassen (zowel langs de kust als binnenlands), rijden we de weg die ze tijdens de oorlog gebruikte om zuid-Vietnam te bevoorraden (de Ho Chi Minhroute) en nemen we ook wat pondjes om rivieren of zeewegen over te steken. Een van de bergpassen is ons het meest bijgebleven. Deze was in het binnenland, vlak aan de grens met Laos. We reden 100 kilometer lang door een heus regenwoud met jungle geluiden en prachtige inheemse bomen. Die bomen zagen er mysterieus uit doordat ze bedekt waren in een dik wolkenpak, helaas voor ons en onze bagage en Marten zijn mobiel, inclusief de bijbehorende regenwoudregen. We hebben helaas dus ook geen beeldmateriaal van deze plek, wegens tijdsgebrek en de vochtigheid. De route wordt zelfs door de Vietnamees nauwelijks gebruikt, we kwamen welgeteld zeven voertuigen tegen. We moesten dus ook echt tanken bij het laatste tankstation wat we tegenkwamen (bedankt voor de info vietnamcoracle.com). Maar het was het dubbel en dwars waard!

Ons grootste avontuur was toch wel wanneer mijn motorscooter’s v-snaar het begaf. We reden door de bergen over kringelweggetjes toen ik een vrachtwagen wilde inhalen. De vrachtwagen was toch iets langer dan ik dacht en het werd behoorlijk spannend. Ik gaf extra gas, alleen daar was mijn v-snaar het niet mee eens… ‘PANG’ was zijn antwoord. Rijd je daar, zo stoer naast een vrachtwagen op de verkeerde weghelft over een kringelweggetje zonder dat je gas kan geven. Geen zorgen ma, alles ging goed. Helemaal onder controle.

Nadat Marten het probleem vaststelde gingen we op zoek naar een monteur, snel gevonden. We verwachtte dat hij één kwartiertje nodig had om de snaar te vervangen. Het werden er helaas acht. We hebben welgeteld 2 uur gewacht tot de beunhaas de nieuwe snaar erop had. Met behulp van Youtube filmpjes, Martens dwingende aanwijzingen en enkele telefoontjes had hij hem erop zitten. Hij probeerde ons nog af te zetten met een achterlijk hoge prijs voor zijn gestuntel. Tijdens de reparatie bleek helaas dat een kapot onderdeel de v-snaar kapot maakte. Maar dat specifieke onderdeel had hij en de hele buurt niet. Er zat voor ons niks anders op dan mij en mijn scooter te slepen naar het eerstvolgende grote dorp/stadje. Dat stadje bleek 150 km verderop. Hoe we dat hebben geflikt? Stel je het volgende voor:

·         Stromende regen. Natuurlijk moesten die wolken er precies zijn toen wij met een gemiddelde snelheid van 25 km/h door de bergen reden. Toen dit gebeurde waren wij nog niet op de hoogte van het feit dat onze flightbags EN onze regenjassen niet waterdicht zijn. Enkel onze helmen waren er om onze haren droog te houden. De rest was net zo nat als springen in een zwembad met je kleren en schoenen aan. KOUD

·         Waslijn. Die kwam erg goed van pas. We hebben voor vertrek bij de praxis een goed stuk touw gekocht. Ongeveer 5 meter. Die heeft er voor gezorgd dat we überhaupt de scooter konden slepen.

·         Weghotel.  Gelukkig was die er, anders hadden we een groter probleem gehad. Het duurde allemaal zo lang dat we ergens tussendoor moesten overnachten. We kwamen terecht bij een schattige familie. Voor 2 euro p.p. mochten we met hun mee-eten. We zaten op de grond op een bamboetapijt. Kregen beide een bakje rijst en mochten opscheppen van de verschillende gerechten die er stonden. Erg leuke en lekkere ervaring! Volgende ochtend vroeg weer weg.

·         Marten’s versnellingsbak. Tsja, die had er wel flink onder te leiden. Twee volle tassen, twee mensen en een motorscooter door de bergen trekken! Maar hij heeft het gehaald.

·         Prachtige omgeving. Het is jammer dat we niet af en toe konden stoppen (door de regen en door onze ‘haast’) om foto’s te maken of te filmen. Ondanks de omstandigheden was het prachtig.

·         Afstand. We hebben al slepend een afstand van ongeveer 150 km afgelegd. Stel je Almere – Antwerpen (165 km) voor, in de stromende regen en met 25 km/h!

Een heus avontuur.

Langs de kust regende het gelukkig minder tot niet. We konden zo heerlijk bijkomen in het fijne stadje Hoi An en het supermooie, relaxte en afgelegen ‘life’s a beach’-hostel (met privé strand en lichtgevend plankton).

Vlak voor de laatste stop in Vietnam bezoeken we nog een bergstadje. Het stadje Dalat is welbekend onder de toeristen door de vele prachtige watervallen die er te bezoeken zijn. Het was er wel iets kouder, maar gelukkig hadden we warme kleren mee. Deze prachtige plek bleek ook de perfecte plek om even bij te komen van de afgelegde kilometers. Dit vonden onze motoren ook en besloten daarom beide stuk te gaan. Eerst die van Marten die ’s morgen acuut weigerde te starten. Gelukkig zat er om de hoek een klein schuurtje met een kundig vakman die toevallig veel wist van Martens motor. Na een kort onderzoek, waarbij een kapje werd verwijderd bleek het probleem over duidelijk. Alles zat onder de olie en moest worden schoongemaakt. Daarnaast zijn de veroorzakende pakkingen vernieuwd, waardoor de motor weer liep als een trein.

Mijn motor kreeg steeds meer last van de berghellingen en begon steeds vaker te stotteren. We besloten om de motor naar dezelfde vent te brengen, maar hij kon ons dit keer niet helpen. Na nog drie garage’s af te zijn gegaan eindigde we bij een officiële Yamaha dealer/garage. Binnen een half uurtje was het probleem duidelijk. De carbarateur is niet origineel en veroorzaakt het probleem. Het vernieuwen bleek erg duur, maar naar wat doorvragen bleek de hij toch een tweedehandsje te hebben. Na het plaatsen van deze, reed ook mijn motor weer als van ouds.

Onze laatste stop in Vietnam is Saigon, oftewel Ho Chi Minhstad. We bezoeken de tunnels die de Vietcong gemaakt hebben tijdens de Vietnam-oorlog tussen 1955 en 1975 en een heftig museum over diezelfde oorlog. Onder andere martelmethodes en effecten van het welbekende Agent Orange worden hier tentoongesteld. Ook hebben we gereden over de weg waar de foto van het ‘Napalmmeisje’ is gemaakt.

In Saigon besluiten wij ook om verder te rijden naar Cambodja en daar de motoren te verkopen. Tevens krijgen we bezoek! Lars (broer van Marten) en Laura (vriendin van Lars) komen naar Cambodja!! We kijken er onwijs naar uit en hebben er veel zin in.

Voor een goede indruk verwijs ik jullie weer naar de foto’s van Vietnam en de kaart op deze website. Hij geeft de route aan die wij door Vietnam hebben gemaakt. En de foto’s geven een impressie van onze reis door Vietnam.

Veel kijkplezier.

Liefs en de groeten!

Marten en Marloes